Εξ όσων είναι μέχρι σήμερα γνωστά, η ανθρώπινη σκέψη λαμβάνει χώρα στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (ΚΝΣ) του ατόμου. Φαίνεται ότι και σε άλλα έμβια όντα συμβαίνει κάτι ανάλογο, τηρουμένων των αναλογιών όσον αφορά την ανάπτυξη του ΚΝΣ αυτών.

Όσον αφορά όλους τους μη έμβιους σχηματισμούς στη φύση επί του παρόντος δεν είναι σχετικά κάτι γνωστό. Δεν θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, πάντως, ότι ένας ενεργειακός σχηματισμός μη ζώσης ύλης δύναται να σκέφτεται ή να χειρίζεται έστω και ένα απειροελάχιστο ή πρωτόλειο ιδέας ή σκέψεως. Όλα τούτα αναφέρονται, υπό την προϋπόθεση, ότι δεν υπάρχουν στοιχεία μέχρι σήμερα που να ανατρέπουν αυτή την άποψη. Επισημαίνεται το θέμα των μη έμβιων σχηματισμών διότι, σαφώς δεν υπάρχουν ενδείξεις επί του αντιθέτου όπως αναφέρονται ανωτέρω αλλά ενδεχομένως να υπάρχει κάποιος επηρεασμός ή/και επίδραση του νου, άλλης άγνωστης μέχρι στιγμής φύσεως.

Δεδομένων όλων των δυσκολιών και των μέχρι στιγμής άγνωστων μηχανισμών, έστω και απλών, της σκέψης και της ιδέας θα πρέπει κάποιος να παραδεχθεί ότι η προσέγγιση τους είναι εξαιρετικά ακανθώδης.

Ο άνθρωπος καθημερινά διακατέχεται από πλήθος ιδεών και σκέψεων. Το ανθρώπινο μυαλό επεξεργάζεται κάθε λεπτό πολλά νοηματικά ζητήματα με αποτέλεσμα να πράττει με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Τούτο συμβαίνει εξακολουθητικά κατά το διάστημα της ημέρας χωρίς να σταματά εντελώς και κατά τη διάρκεια της νύκτας, για παράδειγμα, υπό τη μορφή ονείρων. Ακόμη και το όνειρο, δηλαδή, είναι μία μορφή νοηματικής επεξεργασίας στην οποία δεν βασίζονται βέβαια σοβαρές «διεκπεραιωτικές» αποφάσεις του ατόμου. Παρόλα αυτά πολλές φορές κάποιος μπορεί να επηρεάζεται από τα όνειρά του όταν είναι αναγκασμένος να πάρει κάποιες αποφάσεις ενώ βέβαια βρίσκεται σε νηφαλιότητα κατά την διάρκεια της ημέρας. Στις περιπτώσεις αυτές η δράση του ατόμου επηρεάζεται περισσότερο από συναισθηματικούς συγκινησιακούς λόγους παρά από τη λογική. Τούτο είναι καλό να αποφεύγεται και οι αποφάσεις των ατόμων να λαμβάνονται, τελικά, στηριζόμενες σε λογικές επεξεργασίες.

Όλα αυτά αναφέρονται με σκοπό να επισημανθεί ότι το ανθρώπινο μυαλό σχεδόν όλο το 24ωρο απασχολείται αδιάκοπα από σκέψεις, ιδέες και αποφάσεις. Ως φαίνεται η διαδικασία αυτή δεν είναι περιστασιακή αλλά λαμβάνει χώρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής.

Η διαπίστωση αυτή ενισχύεται και από την άποψη ότι, το μυαλό έχει μία συνεχή παρουσία όπου εξακολουθητικά επηρεάζει πολλαπλά αρκετές, αν όχι όλες, τις λειτουργίες των οργανικών συστημάτων του ανθρώπου.

Επιστημονικά, υπάρχουν αρκετές αναφορές μέχρι σήμερα για αυτό, οι οποίες πληθαίνουν συνεχώς. Οι πάρα πάνω σκέψεις δεν αναφέρονται για να βοηθήσουν την εφαρμοσμένη Επιστημονική έρευνα. Αναφέρονται για να γίνει εμφανέστερη μία περαιτέρω άποψη για τις ανθρώπινες σκέψεις και ιδέες που «πλημμυρίζουν» ασταμάτητα το νου. Αυτό δίνει μία άλλη διάσταση στις νοηματικές λειτουργίες οι οποίες εμφανίζονται να έχουν μία πλέον δυναμική διαμεσολάβηση στα φαινόμενα της ζωής. Συνεπώς, κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί μήπως ο νους είναι ουσιαστικά ένας δυναμικός παράγοντας και δρα ως «βηματοδότης» των φαινομένων που καθορίζουν τη ζωή.

Στην περίπτωση που τα γεγονότα συμβαίνουν με αυτό τον τρόπο, τότε το ανθρώπινο μυαλό αποκτά μία άλλη πιο ουσιαστική ιδιότητα για το άτομο. Δεν καθοδηγεί μόνο το σώμα να πράξει τούτο ή το άλλο, αλλά υπεισέρχεται στη πεμπτουσία της ζωής κατά τρόπο εξαιρετικά μοναδικό.

Ο νους, δηλαδή, χορηγεί, τρόπον τινά, ζωή στην ενεργειακή μονάδα του σώματος με αποτέλεσμα τούτο να αναπτύσσεται ή να οδηγείται προς την μία ή άλλη κατεύθυνση ως αποτέλεσμα της νοηματικής ενεργειακής επιρροής.

Στην προκειμένη περίπτωση γίνεται εμφανές ότι ο νους διατηρεί το «δικαίωμα» της ζωής και όχι το σώμα. Άρα, ο ενεργειακός σχηματισμός του σώματος υπάρχει όσο ο νους ασκεί επιρροή επ’ αυτού. Εάν διακοπεί η επιρροή αυτή η σωματική ζωή, αργά ή γρήγορα, διακόπτεται. Η διακοπή αυτή μπορεί να συμβεί με διάφορους τρόπους ανεξάρτητα από το χρόνο που θα χρειαστεί για να ολοκληρωθεί.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθεί ότι, δεν είναι επί του παρόντος γνωστός, λεπτομερώς και πλήρως, ο μηχανισμός ο οποίος ρυθμίζει αυτή την σχέση νου και σώματος

Με αυτή την ακολουθία σκέψεων η συνολική εικόνα της ζωής αλλάζει, δεδομένου ότι δεν επιτελείται με τον γνωστό μέχρι σήμερα τρόπο. Οι συνθήκες, δηλαδή, που καθορίζουν την αλληλουχία των γεγονότων δεν είναι μία τυχαία ακολουθία που υπακούει ανεξέλεγκτα σε φυσικούς νόμους. Σαφέστατα η ζωή υπακούει σε φυσικούς νόμους με την διαφορά ότι αυτοί, ενδεχομένως, να προεπιλέγονται από κάποιο ρυθμιστικό παράγοντα. Αυτός ο ρυθμιστικός παράγων μπορεί να είναι ο νους;

Αν ναι, τότε ο παράγων αυτός έχει πολύ διαφορετικές λειτουργίες από αυτές που μέχρι σήμερα του αποδίδονται. Ο νους, δηλαδή, διακατέχεται από μία σχετική ή/και απόλυτη «παντοδυναμία»!

Στο σημείο αυτό θα ήταν ωφέλιμο να ανατρέξει κάποιος στην βαθιά πανανθρώπινη ιστορική μνήμη. Με διάφορες παραλλαγές όλων των ανωτέρω, οι διάφοροι Μύστες ανά τους αιώνες έχουν προσπαθήσει να προσεγγίσουν το ακανθώδες αυτό θέμα. Μία προσεκτική μελέτη των συμπερασμάτων των Μυστών αυτών, θρησκευτικών ή μη, οδηγεί στην ιδέα ότι αυτοί έχουν εκτιμήσει ιδιαίτερα τα νοηματικά φαινόμενα. Όλοι συμφωνούν, με τον τρόπο του βέβαια ο καθένας, ότι ο νους έχει την απόλυτη δύναμη, την οποία πρέπει η άνθρωποι να διατηρήσουν ως «κόρη οφθαλμού». Όλες οι αρετές, όπως η ανθρώπινη γαλήνη, η στοργή, η παρηγοριά, η βοήθεια, η ψυχική δύναμη και άλλες αμέτρητες παρόμοιες πηγάζουν από το νου. Οι άνθρωποι πρέπει να ζουν επικεντρώνοντας την προσοχή τους εκεί.

Ουδείς Μύστης έχει διαφωνήσει με την παραδοχή της ανωτερότητας του νου, την οποία πολλοί την συνδέουν και με την λατρεία Υπέρτατου Όντος. Άλλοι Μύστες ενώ παραδέχονται αυτήν την ανωτερότητα της έννοιας δεν την συνδέουν με κάποια λατρεία ή δεν δίδουν άλλες σχετικές θρησκευτικές ερμηνείες, πολλοί δε είναι εξαιρετικά αντίθετοι με τέτοιους συσχετισμούς. Παρά αυτή την ποικιλία των παραδοχών, ουσιαστικά όλοι αποδίδουν στοιχείο Μεγαλοσύνης στο νου και διαλογίζονται εξαιρετικά προσεκτικά όσον αφορά την έννοια αυτή.

Όλοι που εντρυφούν στην επεξεργασία των πάρα πάνω σκέψεων, μελετούν με ιδιαίτερη προσοχή και ερευνούν όλες τις βασικές λειτουργίες και σκοπιμότητες των νοηματικών διαδικασιών. Σήμερα οι προσεγγίσεις σε όλα αυτά, φαίνεται, να ευρίσκονται σε «απόσταση αναπνοής» με την ουσία της ερμηνείας της υπέροχης παρουσίας των νοηματικών σχηματισμών και την συσχέτιση τους με την ζωή. Συνεπώς ένας σημαντικός λειτουργικός καθορισμός της έννοιας του νου θα μπορούσε να είναι επιγραμματικά ένας αυτοτελής νόμος. Τούτος ο νόμος θα πρέπει να ανταποκρίνεται, τουλάχιστον, κατά το μεγαλύτερο μέρος του στην πραγματικότητα. Επιδίωξη πρέπει να είναι ώστε συμπληρωματικά θα πρέπει, κάποια στιγμή, να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα «εν όλω».

Άρα, αν κάποιος συλλέξει όλα τα προαναφερθέντα και συνδέσει το νου ως ένα εκ των γενεσιουργών στοιχείων της ζωής των έμβιων όντων και ενδεχομένως του σύμπαντος κόσμου τότε ο νόμος αυτός θα μπορούσε να καταγραφεί ως:

« ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ»

Ο νόμος αυτός, όπως διαμορφώνεται, δεν λύνει μόνο τα ζητήματα που αφορούν την παρούσα ζωή των έμβιων όντων. Με βάση αυτόν θα μπορούσαν να εξηγηθούν δύο εξαιρετικά σκοτεινές πτυχές της ζωής. Η μία πτυχή είναι τα συμβαίνοντα προ της γεννήσεως και η δεύτερη είναι τα συμβαίνοντα μετά την διακοπή της ζωής των όντων.

Ο γράφων πιστεύει ότι ο «καθοριστικός νόμος του νου» εγείρει συγκλονιστικές νοηματικές απόψεις και σκέψεις!